Semalam aku
berborak
dgn
sorang
pak
cik
India saudara
baru.
Cerita
punya
cerita
tetiba
pak
cik
ni
cakap..
"Kadang2 sy
terfikir
kenapa
Allah tak
jadikan
sy
Islam sejak
lahir.
Dapatlah
sy
kahwin
dgn
perempuan
Islam yg
boleh
ajak
sy
solat
sekali.
Sama2 amalkan
Islam. Barulah
sy
semangat.
Sy
cuma
terfikir
aje.."
Katanya
sambil
tersenyum
sambil
aku
lihat
matanya
yg
seolah
menggambarkan
kesayuan.
Pak cik ni
dh brkahwin
dan
anak2 dah besar
tpi
x seorg
pun yg
nk
ikut
dia
masuk
Islam. Dia
sedih
dan
rasa keseorangan.
Mungkin
cemburu
dgn
keluarga
Muslim yg
anak
isteri
mereka
dh memang
Islam. Boleh
amalkan
Islam sama2 dan masuk
syurga
sama2. Mgkin
dia
tringin
nk
rasa ada
kluarga
yg
mcam
tu.
Katanya
lagi..
"Malam2 sebelum
tidur
sy
selalu
cakap
dgn
Allah. Sy
bercerita
dan
mengadu
macam2 dkat
Dia
smpai
sy
menangis."
Ya Allah, aku
plak
yg
rasa nk
menangis.
Aku
yg
Islam dari
lahir
ni
pn
tak
prnah
stiap
malam
bercakap
dgn
Allah sblum
tidur
smpai
mnangis.
Betapa
pk
cik
yg
baru
je setahun
masuk
Islam ni
dpat
merasakan
kehadiran
Tuhan
tu
dlam
hidup
dia. Betapa
dia
boleh
jadikan
Tuhan
tu
kawan
utk
dia
mengadu
dan
brmanja
hari2.
Pak cik ni
dh boleh
rasa nikmat
iman
sampai
macam
tu
sekali.
Kita yg
dh lahir2 Islam ni plak
anggap
Tuhan
tu
mcam
wujud
tak
wujud
je. Bila
susah
baru
nk
cari
Tuhan.
Patut
rasa malu
pd
diri
sendiri.
Oh ya, pak
cik
ni
OKU jalan
terdengkot2. Tapi sanggup
datang
kelas
belajar
agama naik
lrt
dan
bas dri
rumahnya
yg
jauh.
Kita ni
rancangan
agama dlam
TV yg
x perlu
gunakan
kaki tu
pn
x sanggup
nk
tngok..
Kan???
Sama2 kita belajar
dan
muhasabah
diri
blik
daripada
kisah
pak
cik
ni..
Sejauh
mana
kita
meletakkan
Tuhan
tu
dalam
hidup
dan
hati
kita..